bilgisayarıma format atılınca kendimi boynu bükük yetimler gibi hissetmeme sebep olan tek şey şarkılarımın, fotoğraflarımın gitmesi mi? kuvvetle muhtemel. lisedeki insanların % 80' iyle görüşmediğim baz alınırsa liseye dair elimde pek bir şey kalmadı. hadi o önemli değil. yıllık var. ama ya yıllardır itinayla toparlanan şarkılar. ah bu şarkıların gözü kör olsun!
notlarımdaki mükemmel orantılı düşüş neyin habercisi? bir insan hem okul klüplerine hem de derslerine eş zamanlı giremez mi? girene neden diğer insanlar tarafından psikolojik baskı uygulanır. bu neyin hırsı?
en önemlisi, sigara içen insanların "yanımda dur da şurda bi sigara içeyim" konusundaki azimli ısrarlarına daha ne kadar katlanırım bilemiyorum . "lisede tuvalete yalnız gidemeyen kızlar klübü" kadar işkence büyük bir işkence.
4 yorum:
herşeyi yapayım derken, herşeyi yarım yamalak yaptığımı farkettim ben mesela. bazı hobilerden feragat etmek zorunda kalmak en acısı oldu. üniversite birinci sınıfta müzik kulübünün bütün etkinliklerine dahil olurdum. şimdi büyük insanlar gibi: "çok işim var!" demeye başladım. büyümek, daha doğrusu büyüdüğünü hissederek büyümek gerçekten zor. çünkü her zaman daha önemli işler çıkıyor.
kompleksten doğan hırs!emin ol...
ve nasıl oluyorsa herkesin başında en az bir tane var o dertten.bak dikkat et en az 1.genelde daha fazla oluyorlar ki seni yıldırabilsinler!sen yılma bosver,onlarda bosa uğrastıklarını anlayınca gidiyorlar... ;)
lisede tuvalete yalnız gidemeyen kızlar klübü ne mal bi klüp ya. ciddi araştırma konusu.
radiopanic: ne zor şeyler bunlar ya. okulu filan bırakasım var şuan feci gaza geldim. zaman kontrolüm sıfır. ekstradan yoruluyorum.
minik: aa ne iyilermiş onlar öyle. benimkiler ömürlük valla. tuz ruhu döksen çıkmıyolar.
Yorum Gönder