yollar var, yollar kapalı. bir kitaptan okuduğum cümle aklımda asılı.
keşkelerle geçen zilyonlarca dakikam var. hepsini konfeti yapıp yollara döksem de mi çıkışı bulsam?
kendimi suçlasam, babamı suçlasam, sistemi suçlasam geçer belki. ama yok ki.
sabahın ilk ışığıyla uyanmazdım ben, top atsan uyanmaz uykum geceleri sık sık kesilmezdi. yüzünü suya sokmadan yüzer gibi yaşamazdım mesela.