bugün de kar yağmasa ölürdüm heralde mutsuzluktan.
onun dışında aylardır yeterince gözlem yaptım, sabrettim, bekledim ve koskoca bölümde hiç kimseyi sevmediğime karar verdim. sevmemekten öte bir çoğundan nefret ettim.
rekabet krumunun önüne kendimi zincirleyebilirim. insanların içindeki bu saçma rekabet duygusunu koparıp atmaya çalışabilirim. insan insana yapmaz çünkü bunu. yaptıktan sonra yüzüne bu kadar rahat bakmaz.
doktorluk ülkemizde saygın bir meslekmiş. zamanında uyaran çok olmuştu. ama yeter ki insanın kafası kalın olmaya görsün, anlamaz. bunu doktorlar dizisine bakarak anlayabilen biri olduğum için, idrak yeteneğimden gün geçtikçe daha az şey bekliyorum.
2 yorum:
bu rekabet denen illet insan denen aciz yaratığın, kendine iyice güvensiz olanlarının beslendiği pis bir kaynak gibidir. çok yakın arkadaşım dediği kişinin başına gelen "iyi" birşey yüzünden uyku uyuyamayan birini tanımıştım bir zamanlar. yazık. ama mesele, insanın kendini şeffaf, kalın bir duvarla çevirip bu kişilerden etklenmemeyi başarmasıdır. bu kadar ukalalık yeter, bana müsaade :)
..başkası için yaşamayacağıma ve başkasından da kendim için yaşamasını istemeyeceğime varoluş aşkım üzerine andiçerim.
Yorum Gönder